Tymek w szpitalu.
Podejrzenie rotawirus.
Ja sił brak.
Piotr tak samo.
Nie wiadomo kiedy mu się polepszy.
Makabra.
A wszystko to na parę dni przed planowanymi chrzcinami.
Jak widać diabeł zrobi wszystko byle by go nie wypędzić...
Worek cierpliwości, szczypta humoru i jakoś to będzie
środa, 26 czerwca 2013
środa, 5 czerwca 2013
Ostatnie tygodnie nie były dla mnie łatwe. O ile ponoć
nieszczęścia chodzą parami, tu u mnie przybiegło ich cale stado. I co rzadko mi
się zdarza, po prostu się załamałam.
Nie chcę tutaj wchodzić w szczegóły, nie sądzę żeby mi to
pomogło, a dla was stanowiło ciekawą lekturę. Pewne jest że wiele rzeczy się
zmieniło, i teraz trzeba znaleźć
właściwe podejście i siły żeby przejść nad tym do porządku dziennego.
W ramach uwiecznienia dochodzenia do siebie dostałam od
Piotra najlepszy prezent z możliwych w tej sytuacji: zostałam sama w domu.
Wiem, wiem nie każda z was to zrozumie, ale naprawdę: od wczoraj ( kiedy to chłopaki
wyjechali) humor skacze mi do góry z
każdą minutą.
Odkąd urodził się Tymek moje chwile dla samej siebie
polegały na szybko wypitej kawie ( podczas gdy chłopaki szalały w pokoju obok),
albo na przeczytaniu książki podczas spaceru.
Za mało żebym mogła się poczuć
jak pełnowartościowa, zrelaksowana ja.
Od wczoraj, poza gruntownym sprzątaniem mam w planach tylko
i wyłącznie relaks. A co przez to rozumiem? Ano na przykład wylegiwanie się do
woli na kanapie z książką. Niby niewiele a jakiego daje kopa. No i rzecz której
mi chyba najbardziej brakowało: wieczory tylko dla mnie.
Wieczory z dala od telewizora, karmienia, układania do snu.
Za to wieczory przy komputerze z dużą ilością muzyki, piwa i
….kanastą.
W czasach przed Tymkowych, kiedy Piotr był na delegacji w
Hamburgu nic tak dobrze mi nie robiło jak właśnie wieczór dla mnie.
Wczoraj z nostalgią odszukałam zakurzoną play listę, założyłam
słuchawki na uszy i spędziłam najprzyjemniejszy od dawna wieczór.
Zimna tatra mocna obok, logowanie na kurnik.pl, a w uszach Pearl Jam, Maideni, Soil i wielu innych.
Myśli błądzące na wspomnieniach z wyjazdów do USA, wspinaczek
po Tatrach i na tym kim parę lat temu chciałam być.
Moim największym marzeniem było zostanie ….ratownikiem TOPR.
Przygotowywałam się do tego solidnie
przez dłuższy czas. Egzamin z topografii, asekuracji, jazdy na nartach miałam
już zaliczone. Na niecałe 2 tyg. przed egzaminem kondycyjnym zmasakrowałam
sobie na juwenaliach kolano. I całe, w sumie prawie 3 letnie przygotowania,
poszły się rypać. Jako osoba ze śrubami
w kolanie stałam się dla TOPR-u bezużyteczna. Bolało jak diabli.
I trza było sobie znaleźć nowe zajęcie w życiu. Nie do końca
mając pomysł na siebie zostałam podwójną panią magister, do tego…. projektantem
odzieży i konstruktorem obuwia. A pracuje gdzie? W branży optycznej.
Pokiełbasiło się trochu.
Poczucia
niespełnienia pewnie nigdy się nie pozbędę, ale patrząc się na to spokojnie
dochodzę do wniosku że nie jest tak źle.
A miłością do gór zaraziłam już
Piotra, i mam nadzieję że to samo uda mi się zrobić z Tymkiem. Zawsze to jakaś
namiastka mojej niedoszłej kariery.
A od przyszłego tygodnia znowu nam się zmieni rozkład
obowiązków. Chłopię moje będzie zasuwało można by rzec na dwa etaty. Od 8 do
16.30 na nowym etacie w korpo, a po godzinach przy komputerze tak jak
dotychczas dla niemieckiego pracodawcy. Oznacza to że od poniedziałku do piątku
będę z Tymkiem sama, a w weekendy po 10 godzin moją pańszczyznę będę obrabiać.
Ciekawe po jakim czasie oboje padniemy na pysk….
I tym optymistycznym akcentem kończę bo wiecie, biblioteka
właśnie przysłała mi maila że mam kolejne książki do odbioru….
Subskrybuj:
Posty (Atom)